Filosofisch stukje over wat kanker (ziekte) met je (kan) doet(n)...
Elk mens is uniek, zo gaat ook elk mens op zijn eigen manier om met de diagnose kanker en of een andere (ernstige) ziekte. Zo reageert ook elk mens anders op een behandeling, fysiek en psychisch.
Nu, negen maanden na de stamceltransplantatie, is het net alsof ik in een ander vaarwater beland. Ben uit de rollorcoaster gestapt en bezinning volgt. Mentaal vindt er een groei plaats en dat gaat niet gepaard zonder emoties. Emoties die gevoed worden door onzekerheid en vooral door onverklaarbare pijnen. Emoties met als gevolg dat -tig toekomst-scenario's door je hoofd gaan.
Het moeten accepteren van wat niet meer kan, beslissen wat essentieel voor NU is en keuzes maken. Een impact die binnen het hele gezin voelbaar is...
Nadat ik 18 jaar een wekker heb horen tikken, niet wetende wanneer die zou afgaan (kanker actief zou worden), zo zie ik nu steeds een weegschaal voor mij, met links op de schaal "angst" en rechts op de schaal "hoop". Als de dag begint, weet ik niet welke kant van de weegschaal zwaarder weegt...maar ook dit is een fase, weet ik...en door acceptatie en hoop ga je door en komen betere tijden.
Reacties uit omgeving;
Soms reageren 'gezonde' mensen; och, voor mij kan het morgen ook voorbij zijn.... of ik weet ook niet wanneer ik dood ga...... of wie weet bestaat de wereld over 10 jaar niet meer.
Tja, dooddoeners noem ik dat. 'Gezonde' mensen staan niet dagelijks op en gaan niet dagelijks naar bed, met zulke gedachten. Nu wil ik niet suggereren dat alle zieke mensen dit wel doen, maar er zijn fases dan kan die onzekerheid dagelijks aan je knagen.
Menigeen herkent in mijn omgeving ook de opmerking die je in de ziel kan raken: als je gedeeltelijk bent afgekeurd, je werkt weinig of geen volle dagen meer vanwege ziekte; Oh lekker, je bent 's middags altijd vrij of fijne vakantie... Alsof je hierin een keuze hebt, alsof je hierom gevraagd hebt. Nou, menig zieke en/of afgekeurde wil graag ruilen en weer een gezond mens zijn en deelnemen aan de maatschappij. Vaak is ziekte niet zichtbaar van buiten maar moet een ziek iemand dan steeds klagen en/of vertellen over zijn klachten, pijnen, beperkingen om enig begrip te krijgen??? Dan hebben we het nog niet eens over eventuele financiële gevolgen...
dus graag zeg ik tegen deze mensen, oordeel niet te snel en denk na voordat je wat zegt.
Voor mij geldt, dat ik heel blij en dankbaar ben voor alle steun en begrip die ik heb mogen ontvangen van alle lieve mensen om mij heen en soms kwam dat uit geheel onverwachte hoek. Dit hielp en helpt om de soms hoge hindernissen in het leven te nemen...
en zoals ik van een dierbare vriendin heb geleerd;
Carpe diem, maak mooie herinneringen, geniet van quality-time...en ik zeg, leef vooral XXX
