Afgelopen ziekenhuisopname heeft behoorlijke impact gehad, fysiek maar zeker ook mentaal. Gedachten/overtuigingen over het een en ander zijn bijgesteld, misschien is beter om te zeggen, zijn gegroeid. Een proces wat onontkomelijk is in mijn situatie.
De confrontatie met mensen die naar huis werden gestuurd om te gaan sterven was zeer confronterend. Een hele lieve buurvrouw waar ik direct een klik mee had, vier maanden geleden geconfronteerd met kanker. Uitzaaiingen door hele lichaam, secundair. Primaire kanker hebben ze niet ontdekt. Hoe dan? Van de twee chemo's werd ze alleen zieker terwijl de kanker verder zijn slag sloeg. Vreselijk !!!! Volop in het leven, gezin, kinderen... hoe dan... binnen een paar maanden moet je afscheid nemen van het leven. Onvoorstelbaar! Omdat ik op een kamer lag met vier bedden, best veel patienten ontmoet. Gelukkig ook mensen die met hun behandeling vertrouwde op genezing. En zelfs een jongeman van 25 die stamceldonor was voor zijn moeder. Zo mooi!!!
Maar als je zelf dan op apengapen ligt, zo kwetsbaar bent, ga je nadenken. Voor een denker zoals ik, is daar eigenlijk niet zoveel voor nodig, haha.. Voor mij is levenskwaliteit heeeeeeeel belangrijk en dat heb ik gelukkig in de bijna afgelopen 10 jaar met kanker/behandelingen gelukkig vaker en optimaal mogen beleven. Echter, nu ben ik me nog meer gaan afvragen wat me echt gelukkig maakt, samen met Jos, samen met de kids, samen met dierbare vrienden. En hoe ik daar invulling aan ga geven. Dat geeft een goed gevoel en misschien ook wel een goed doel.
Maar daarvoor moet je de kans krijgen. Komende week volgt het eerste consult bij mijn behandelend arts. Dan krijg ik de (gedeeltelijke) uitslag van het lab, hoor ik of de injecties tot nu toe iets hebben gedaan en hoe het bloedbeeld verder is (kan ik de kuur blijven volgen). Zooooooo ontiegelijk spannend!!!! Want als je in de laatste fase zit en er ligt weinig anders of nagenoeg niks anders meer op de plank meer, dan is zo'n uitslag van levensbelang. Tuurlijk hoop ik op goede uitslag, maar stel dat dit niet zo is. Die kans bestaat natuurlijk ook. En daarom hoop ik nog meer dat ik de kracht heb om, wat ook de uitslag zal zijn, te accepteren en dat ik klaar ben voor een eventuele echte laatste fase. Dat ik de kracht heb om mijn dierbaren hierin mee te nemen op een positieve manier en we op een mooie manier afscheid van elkaar kunnen nemen. Laat ik duidelijk zijn, tuurlijk hoop ik dat die echte laatste fase nog jaren op zich laat wachten. De resultaten van de Teclistamab zijn heel hoopgevend bij ander patienten, dus daar gaan we voor..... op naar de uitslag.... maar je weet het maar nooit....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten