Er komt steeds meer aandacht voor de late termijneffecten (na 10 jaar) van een kankerbehandeling en dat is een hele goede ontwikkeling.
Mensen die weer kankervrij zijn, willen weer leven en het liefst alles doen wat zij konden doen voordat zij ziek werden. Helaas lukt dat niet altijd. Kwaliteit van leven is minder/anders en wordt helaas niet altijd gezien/geaccepteerd, door werkgever maar ook door omgeving.
Laatste tijd wordt MM ook wel eens chronisch genoemd. Wanneer is een ziekte eigenlijk chronisch? Als je langer dan 10 jaar na diagnose nog leeft???
Ik wil mezelf niet chronisch ziek noemen, verre van dat!!! Ik ben ongeneeslijk ziek en ik zal overlijden aan de gevolgen van de kanker, aan de gevolgen van de behandelingen of er komt nog iets anders er tussendoor fietsen.
Chronisch wil voor mij zeggen dat je er oud me kan worden en zover zijn de behandelingen van MM nog niet.
Ook al leef je 20 jaar met MM, zoals al een paar medepatienten mogen ervaren, dan heb je ook te maken met de late termijneffecten van de chemo's/immunotherapieen, zeker als je chronisch behandeld wordt (en dus geen onderhoudsmedicatie krijgt maar de volle 'mep'. De voors en tegens van langer leven met ongeneeslijke kanker...
We zijn dankbare proefkonijnen. Dankbaar omdat we langer leven en hopelijk nog kunnen genieten van de goede momenten en proefkonijnen, omdat we vaak niet weten of een kuur aanslaat, wat de bijwerkingen zullen zijn (vaak grote verschillen onder MM-patienten) wat de fysieke schade is en laten we vooral de mentale schade niet vergeten.
En toch gaan we ervoor, blijven we hoop houden, totdat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten