OVERGAVE... is het beste woord wat past bij het begin van deze fase weer. De aanloop ernaar toe, afgelopen week, was zwaar. Zwaar in die zin dat de weerstand tegen chemo heel groot is omdat ik me afgelopen twee jaar, ondanks alle klachten, me 'goed' voelde, ik voelde mezelf weer.
Hoop houd ik vast en zo hoop ik ook dat mijn lichaam na twee jaar rust, weer beter de bijwerkingen kan verdragen. Want deze kuur heb ik twee keer, vlak voor mijn 2e stamceltransplantatie gehad en toen was ik een wrak. Mijn lichaam was op na twee jaar chemo en niet alleen mijn lichaam... mentaal was, is en blijft zwaar om door te zetten als je geen finish voor ogen kunt hebben... Met een finish weet ik dat ik door muren heen kan gaan...
Nu ook vragen mensen, hoe lang krijg je chemo, welke bijwerkingen ga je krijgen.... Vragen die niet beantwoord kunnen worden en bij de bijwerkingen wil je eigenlijk niet stil staan, die laat je op je afkomen want de ervaring leert dat elk mens anders reageert en ook nog eens anders in elke 'fase".
Als je de bijsluiters leest, wordt je vanzelf al ziek en misselijk, dus vluchtig gezien en als nodig is, gaan we deze 'bestuderen'... Maar om antwoord te geven op de vragen mbt prognose: In principe (!) ga je door totdat je lichaam de medicatie niet meer kan verdragen (dus bijwerkingen zo erg dat je moet stoppen, of door lever/nier falen etc.... ) en of dat de medicatie niet meer werkt en de kanker toch doorzet.
OVERGAVE... en dan komt het moment, met een traan de eerste dag de twee soorten medicaties (pillen) genomen. De mentale brug is genomen, terug kan niet, geen keuze in deze... tenzij je dood wilt gaan..
Iets wat ik nog niet wil, ik wil er nog jaren zijn voor mijn kinderen en Jos, terwijl die gedachte ook soms een dilemma is... ze dragen al 7 jaar het zwaard van Damocles. Is het niet fijner om nu het onheil te confronteren/ervaren en dan zonder het waard van Damocles het leven verder op te pakken. Nee is de andere gedachte want het is ondanks alles, toch fijner als je er nog bent... pfffffff
