Even een terugblik op afgelopen tijd. Komende maand is het een half jaar geleden dat ik met chemo begon.
Zoals mijn hematoloog bij het laatste bezoek zei: er is een moordaanslag op jou gepleegd...
waarop mijn man met humor zei; het was ook nog bijna gelukt.... doelende op de allergische reactie van de de SCT...
Ik voel het echter meer als oorlog voeren. Niet tegen de kanker, want dit is een sluipmoordenaar. Een sluipmoordenaar waar je je niet kan tegen weren. Kanker weet het immuunsysteem van elke patiënt zo voor de gek te houden, dat deze de kankercellen niet opruimt. Dus hoe wil je hier überhaupt tegen kunnen vechten.
Maar die chemo...tjee... dat is echt oorlog voeren. Elke keer krijgt je lichaam een klap en probeer die steeds maar weer bovenop te komen. Maar we gaan ervoor...
Terwijl de gevolgen van de chemo en de SCT (stamceltransplantatie) zich zelfs ook nog veel later kunnen aankondigen, maar laten we daar maar niet al te lang bij stilstaan.....
Hoop putten wij uit de onderzoeken die nu lopen naar het inzetten van het immuunsysteem, desnoods middels vaccins of donor-natural-killer-cellen. Dus met andere woorden: je eigen immuunsysteem zo herprogrammeren, zodat deze de kankercellen weer 'ziet' en deze opruimt... zonder alle nare bijwerkingen van de chemo... HOOP.....laten we hopen dat deze doorbraak snel komt, voor alle lotgenoten maar ook voor een ieder in de toekomst, want op de dag van vandaag wordt één op de drie mensen geconfronteerd met kanker....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten